45 Saniye

Şehit ailesine acı haberin verilmesi ile alakalı kaynağını bulamadığım bir twitter floodu okudum. Oldukça etkilendiğim bu floodu herhangi bir ekleme yapmadan paylaşmak istiyorum.

Siz şehit olan aileye acı haberi vermeye gittiniz mi hiç? Hayır mı? Dinleyin o halde;

Sabah daha mesaiye başlamadan yazılı bir emir düşer önünüze. Yukarı köyden Ahmet oğlu Mehmet şehit düşmüştür. Yarabbim dersin dağa çıksam üç gün aç susuz kalsam da şu haberi vermesem.

Ama giyersin tören üniformanı, birkaç Mehmetçikle birlikte hastaneden gelen ambulansı alırsın arkaya, düşersin yola. Vatandaşta öğrenmiştir artık, önde bir askeri araç arkada bir ambulans ile geliyorsa bir eve ateş düştüğünü..

Yaklaştığın her kasaba veya köyün buz kesildiğini hissedersin. İçinden geçip gittiğin her yer rahatlar..

Neyse varırsın köye.

Askerde evladı olan her haneden inceden bir sızının yükseldiğini, ‘’aman bizim eve gelmesin’’ diye dua edildiğini duyar gibi olursun.

Bütün köy donmuştur adeta..

Herkes büyülenmiş gibi izler seni

Hangi eve gidecek diye ıstıraplı bir merak sarar ortalığı..

Şehidin evine doğru yaklaşmaya başladığında, bahçedeki ihtiyarın büyülenmiş gibi sana baktığını, bacaklarının titrediğini, elindeki bastondan güç alarak zar zor ayakta durmaya çalıştığını görürsün.

Ayakların geri geri gider.

Pencerelerde bir hareket başlar ve kapının önüne telaşla bir anne çıkar, bir sana bir arkanda yere bakan Mehmetçiklere, bir de ambulansa bakar. Sonra atar kendini yere.

Oğlu daha toprak altına girmeden o ana düşer toprağa..

Öyle bir vurur ki yere,

Zelzele oluyor sanırsın..

Konu komşu yığılır, bin feryat bin figana karışır, dersin ki kıyamet budur.

Kimi ana önce sana doğru koşar, ellerine sarılır, son bir ümitle yüzüne bakar, ‘’ yaralı değil mi komutan’’ der; başını öne eğer, hiçbir şey diyemezsin.

Dizlerinin bağı çözülür, çökersin anayla birlikte yere, o ağlar sen ağlarsın. Hemşire elinin titremesinden, gözünün yaşını silmekten sakinleştirici iğneyi yapamaz bile.

Baba..

Fidan gibi evlatlarını vatana feda eden babalar.

Sicim gibi gözyaşları dökülürken gökyüzünden, acıya gark olmuş bir gururla, ‘’vatan sağolsun, vatan sağolsun şehit babasıyım ben’’ dediğini duyarsın. Kimi içine akıtır gözyaşlarını, kimi donar kalır.

Kimi günlerce konuşamaz,

Kimi dua eder, kimi beddua.

Kimi kendi saçlarını, kimi saçlarımızı yolar, ne şapka kalır başınızda ne de rütbe omuzlarınızda, söker atar.

Asıl büyük kıyamet iki gün sonra kopar. Gerçekle yüzleşme günüdür.

Bu sefer cenaze ile varırsın köye, tören mören hak getire.

Köylü alır şehidi omuzlarına, yer yerinde oynar, ne protokol kalır ne düzen.

Kimi ‘’Evladımı en son haliyle hatırlamak istiyorum’’ der, görmek istemez naaşını. Kimi ‘’ille de göreceğim’’ der,

Göstermezsin ki;

Ya yüzü yoktur, ya bacağı.

Yanımızdaki bi üsteğmen yada yüzbaşı elimde daha önce okuduğu, sadece isim hanesi değiştirilmiş standart metni okur, ‘’ kanı yerde kalmayacak’’ diyerek, bitirir konuşmayı.

Tabuta sarılı analar, babalar, bacılar, gardaşlar duymaz bile bunu, duysa da inanmaz.

Sonuç olarak; orada bir mezar, bir bayrak, bir ana, bir de baba kalır.

Her gün daha da duyarsızlaştırılan toplumumuzda akşam 45 saniyelik haber olarak izlersiniz siz de..

Hilmi ALICI

J. Yarbay 20 Ağustos 2015